Deze zin heb ik in mijn leven al intens vaak uitgesproken: “Ik ben gewoon geen babymoeder, ik ben ook blij als ze wat groter zijn”.
Tegen mijzelf, tegen iedereen die het wilde horen toen mijn kindjes zelf nog klein waren en later in mijn werk als kraamverzorgende tegen ouders die net hun kindje hadden gekregen. Vaak tegen de vader, als hij me in vertrouwen durfde te vertellen het allemaal maar ingewikkeld te vinden, of tegen moeders als ze bekennen dat het best wel zwaar is.
Maar wat maakt iemand nou precies een ‘babymoeder’?
Voor mij is het die ene vriendin, die uiteindelijk zes kinderen op de wereld zet en daar iedere keer weer vol liefde over vertelt en geniet van die babytijd. Of die andere vriendin, die jaren borstvoeding geeft aan haar kinderen, gewoon omdat dat haar zo makkelijk afgaat. Of die vriendin die zich niks aantrekt van de normen en waarden die blijkbaar gelden in de maatschappij, en lekker hun eigen plan trekken als het gaat om hoe ze de baby opvoeden.
Weet je wat al die mama’s hierboven gemeen hebben?
Ze voelen zich (schijnbaar) niet onzeker over de opvoeding en verzorging van hun baby. Het wil niet zeggen dat dat echt zo is, want in de basis zal iedereen wel ergens onzekerheden over hebben, alleen uiten ze het misschien niet aan mij of jou. Maar er gaat een bepaald gemak uit van die ouders waardoor ik het gevoel heb ‘dat ik maar wat deed’, en dat zij het wèl goed voor elkaar hebben. En dat dat vind ik irritant.
En nu gaat het er in dit blog niet om ‘dat die andere ouders ook maar wat doen’,
want dat is in de basis ook heus wel zo. Maar het gaat ook om het feit dat die onzekerheid en verkeerde verwachtingen die ik had (en heel veel ouders nu ook hebben) ervoor zorgt dat je het gevoel hebt dat je het niet kan. En daar zit de clou. Want als jij begint aan een nieuwe baan, in een heel andere branche, dan ga je eerst een training of scholing volgen.
Ben je nu conducteur, en wil je elektricien worden? Terug naar school. Werk je in de kinderopvang en wil je de kraamzorg in? Terug naar school. Werk je nu als automonteur en wil je vliegtuigen gaan onderhouden? Aanvullende training.
Waarom is er niet vanuit de verzekering een vergoeding voor een Ouderschapscursus?
En waarom is dat überhaupt ‘een ding’? Niet die Ouderschapscursus (dat is een cool ding 🤪 en ik zou willen dat ik dat gehad had toen ik net moeder was geworden of voordat die kleine geboren werd), maar het volgen ervan. ‘Als ik iets wil weten dan google ik het wel’ had laatst een vader tegen vrouw gezegd, over het volgen van de cursus Liefdevolle Verwachting. Om daarna toch wel onder de indruk te zijn over de inhoud van de cursus, en ‘toch wel blij dat hij mee was gegaan’. Waarom heerst er zo’n taboe op het goed willen voorbereiden, waarom ‘moeten we altijd alles maar kunnen’?
Want ik bedacht me dus laatst, dat ik wel degelijk een ‘babymoeder’ zou zijn geweest.
Als ik maar had geweten wat ik kon verwachten en wat ik moest doen. Als die onzekerheid niet zo aan me geknaagd had, en ik had begrepen wat mijn kinderen nodig hadden in die eerste dagen, maanden en jaren van hun leven. Als ik maar had begrepen hoe de ontwikkeling van een kind echt werkt, en dan niet volgens de boekjes van Oei ik Groei of het consultatiebureau. Maar uit een boek of cursus waarin het je kunt horen of lezen hoe het gedrag van een kind te verklaren is door hoe het in hun koppie werkt.
Zonde eigenlijk hè?
Van nu af aan ga ik dus niet meer zeggen ‘ik ben ook geen babymoeder hoor’ om een ander gerust te stellen. Van nu af aan ga ik tegen andere mensen, en nu dus ook tegen jou, zeggen: